«Σχεδιάζοντας μια εναλλακτική σχολική γιορτή»

Αλήθεια τι είναι αυτό που κάνει μια επετειακή σχολική γιορτή να καθηλώνει τους θεατές, να απογειώνει τα συναισθήματα και να συνεπαίρνει τους εμπλεκόμενους;
Μήπως τελικά πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά την λειτουργική εμπλοκή των μαθητών/τριών σε μια σχολική παράσταση; Να τους κάνουμε συνδημιουργούς κερδίζοντας απ΄τη δημιουργική φαντασία τους; Να πάρουν ενεργό ρόλο μέσα στα ιστορικά δρώμενα;
Τα παιδιά σίγουρα πρέπει να εμπλακούν ενεργά και δυναμικά να καταλάβουν το πλαίσιο όλο μέσα στο οποίο βρίσκονται για να κατανοήσουν τη σοβαρότητα των γεγονότων ,να τα υποστηρίξουν κι έτσι να τα παρουσιάσουν με τον δέοντα σεβασμό και με τη σοβαρότητα που αρμόζει.
Η χρησιμοποίηση της δραματικής τέχνης είναι άριστο εκπαιδευτικό εργαλείο καλλιεργεί τη σκέψη, την έκφραση, τη γλώσσα, τη δημιουργικότητα, την αλληλεπίδραση, την ομαδικότητα, την ταύτιση.
Το θέατρο βοηθά τους μαθητές να κατανοήσουν τον εαυτό τους και τον κόσμο.
Μια θεατρική παράσταση είναι μια θαυμάσια άσκηση συλλογικότητας και ομαδικότητας, επικοινωνίας, φαντασίας, ελευθερίας αλλά και πειθαρχίας μαζί.
Η προετοιμασία της γιορτής μπορεί να γίνει μια Ενεργητική διαδικασία μια μορφή μάθησης πολύ δημιουργική με την ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ εμπλοκή των παιδιών που στην ουσία αυτοί θα είναι οι συνδημιουργοί.

Αν δει κανείς τις οδηγίες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα διαβάσει ότι :
Βασικός σκοπός του μαθήματος της Ιστορίας σύμφωνα με τα ΔΕΠΠΣ ΚΑΙ ΑΠΣ είναι η καλλιέργεια ιστορικής σκέψης και η διαμόρφωση ιστορικής συνείδησης. Με τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης επιδιώκεται η συνεχής ανανέωση του ενδιαφέροντος των μαθητών/τριών για το ιστορικό παρελθόν και για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης,
με στόχο τη διάπλαση ενεργών δημοκρατικών πολιτών.
Για να γίνουν όμως ενεργοί δημοκρατικοί πολίτες αδιαπραγμάτευτος στόχος είναι η λειτουργική εμπλοκή των μαθητών/τριών στη διαδικασία της διδασκαλίας του μαθήματος με σύντομες αφηγηματικές παρεμβάσεις και εργασίες ?
Όπως όλοι καλά γνωρίζουμε από τις θεωρίες της μάθησης , η μάθηση που έχει βιωματικό χαρακτήρα και λειτουργική εμπλοκή των παιδιών είναι μάθηση σε βάθος, αποτελεσματικότερη και με διάρκεια. Είναι διαφορετικό να ακούς και να δέχεσαι παθητικά κι άλλο να συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου και όλο σου το είναι, να οικοδομείς αυτό που ζητάς?
Εδώ τα παιδιά δεν είναι παθητικοί δέκτες.
Όπως οραματίστηκε ο Πάολο Φρέιρε όχι στην τραπεζική εκπαίδευση όπου ο δάσκαλος είναι ο καταθέτης κι οι μαθητές ταμιευτήρια. Ο δάσκαλος δηλαδή εκεί κάνει καταθέσεις τις οποίες οι μαθητές δέχονται υπομονετικά, αποτυπώνουν στη μνήμη κι επαναλαμβάνουν υπομονετικά. Αυτός ο τρόπος ναρκώνει και παραλύει τον εκπαιδευόμενο, βυθίζει τη συνείδηση. Ενώ η προβληματίζουσα εκπαίδευση που οραματίστηκε ο Φρέιρε αγωνίζεται να την αναδύσει. Ο δάσκαλος εδώ δεν επιχειρεί να μεταδώσει γνώσεις αλλά προσφέρει κίνητρα κι ενδυναμώνει τον μαθητή να οικοδομήσει ο ίδιος τη γνώση ,να αισθανθεί ότι η γνώση του ανήκει.
Έτσι λειτουργεί το δράμα στην εκπαίδευση όλοι συνεισφέρουν κι ο ένας οικοδομεί πάνω στην σκέψη του άλλου ,δάσκαλοι και μαθητές είναι συνεργάτες και σύντροφοι. Ο δάσκαλος προσφέρει πχ εμπειρία κι οι μαθητές μια φρέσκια ματιά, συνεργάζονται, και συνδημιουργούν. Αυτή λοιπόν είναι μάθηση ενεργητική και συνεργατική που προσφέρει βαθύτερη γνώση και συνειδητοποίηση.
Επίσης είμαστε και στη κατεύθυνση του κριτικού γραμματισμού ?άλλο ζητούμενο κι αυτό- ο οποίος οδηγεί στη διαμόρφωση κριτικής στάσης απέναντι στις πληροφορίες που παρέχει ένα κείμενο.
Γενικά πρέπει τα παιδιά να μάθουν να κρίνουν μήπως κι αλλάξει ο κόσμος μας τελικά! Τίποτα να μην δέχονται άκριτα, ακόμη ούτε και την προπαίδεια!!
Κι έτσι λοιπόν ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΜΕ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΟ ΤΡΟΠΟ την διδακτέα ύλη της Ιστορίας και με πολλαπλά οφέλη, πράγμα που συνάδει με την φιλοσοφία των ΔΕΠΠΣ ? (ΔΙΑΘΕΜΑΤΙΚΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ) και ΑΠΣ- (ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ)
Στην ουσία χτίζουμε μόνοι μας τη γιορτή μας, τη διαμορφώνουμε όπως αρμόζει στα γεγονότα κι όπως ταιριάζει σε μας στη συγκεκριμένη τάξη μας.
Κινούμαστε πολύ ευέλικτα, χωρίς διδακτισμούς γιατί τα πάντα είναι εύπλαστα.
Είναι διαφορετικό να αναπαραστήσεις πιστά πχ το χορό του Ζαλόγγου κι αλλιώς να πάρεις ρόλο ενεργητικό με την τεχνική πχ του διαδρόμου της συνείδησης ή ρόλο στον καθρέφτη κλπ λέγοντας τα επιχειρήματά σου θετικά κι αρνητικά τα οποία θα σε οδηγήσουν κάπου σε μια ιστορική απόφαση. Αυτός είναι ένας ενεργός και δημιουργικός ρόλος κι όχι έτοιμη τροφή.
Καμιά φορά ξεκινάμε με τις καλύτερες προθέσεις και στήνουμε πχ αναπαράσταση του χορού του Ζαλόγγου και καταλήγουμε σε μια γραφική σκηνή, ενώ αν έχουν ενεργό ρόλο θα ξέρουν τι λένε, και εννοείται θα το υποστηρίξουν κατάλληλα δίνοντας τη δραματική ένταση και τη σοβαρότητα που πρέπει.
Οι τεχνικές του δράματος που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να ζωντανέψουν με μοναδικό τρόπο μια παράσταση, είναι πολλές όπως:
Διάδρομος ή κύκλος της συνείδησης
Ρόλος στον τοίχο
Σκυταλοδρομία ή χιονοστιβάδα
Καυτή ή ανακριτική καρέκλα
Παγωμένες εικόνες
Ομαδικό γλυπτό κ.ά.
Επίσης όταν βρούμε έναν τρόπο να συνδέσουμε το τότε με το τώρα δίνουμε άλλη διάσταση, τα γεγονότα ζωηρεύουν δεν είναι μακρινά, ξένα, άγνωστα κι αφηρημένα.
Τέλος καθοριστικό ρόλο ?φυσικά- παίζει η σωστή επιλογή της μουσικής επένδυσης!