Θυμάμαι …

Στην ζωή ενός αυτοκινήτου περνούν πολλές εικόνες μπροστά από τα φώτα του. Θυμάμαι όταν καλογυαλισμένο περίμενα το αφεντικό μου, που μπήκε μέσα και πάτησε απότομα το γκάζι. Ένιωθα λίγο περίεργα, μα όλα μου πέρασαν όταν μια κόκκινη κάμπριο μου αναβόσβησε πειραχτικά το φλας της! Άρχισα να τρέχω κι εγώ σαν αγωνιστικό …
Θυμάμαι όταν το αφεντικό μου παντρεύτηκε έκανε ένα παιδάκι που όλη την ώρα έκανε τρέλες στο πίσω κάθισμα. Φοβόμουν σε κάθε φρενάρισμα μη χτυπήσει, μια και δεν καθόταν στο ειδικό καθισματάκι του.
Καθώς το αφεντικό μου οδηγούσε, άκουγε το κινητό του. Άρχιζε να μιλάει και δεν πρόσεχε στο δρόμο. Πάλι εγώ ήμουν που έπρεπε να προσέχω και για τους δύο!
Θυμάμαι τα ατελείωτα ντουζάκια στα πλυντήρια αυτοκινήτων και τις γνωριμίες που έκανα εκεί!
Βέβαια δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν με πούλησε για ένα καινούριο αυτοκίνητο, που έκανε λέει πολύ καλύτερα τη δουλειά του. Δεν πειράζει εγώ έζησα τα καλύτερα χιλιόμετρα της ζωής μου μαζί του και θα τον θυμάμαι πάντα …
Έτσι κι αλλιώς κάποιος θα με αγοράσει σαν μεταχειρισμένο.